Brawa, brawa i jeszcze raz brawa. Takiej zawodniczki i reprezentacja Polski nam zazdrości. Oby dalej cieszyła Cię jazda i ściganie w naszym gronie. Graty Marcin za walkę w takim towarzystwie, teraz już Vitesse musi przysłać stroje, nie mają wyjścia. Darek wytrwale do końca, brawa.

Gratulacje, serducho podskakuje z radości.

Gratulacje!!!

No to teraz Angela możesz odpocząć :) Gratulacje dla Ciebie, Marcina i Darka.

Dziękuję za gratulacje! Nie będę ukrywać, że Nowy Targ Road Challange był dla mnie bardzo, ale to bardzo ważnym startem. Już rok do tyłu zarezerwowałam sobie ten termin w kalendarzu, jednak nie macie pojęcia jak bardzo ciężką szkołą okazały się dla mnie te trzy dni... Na początek trzeba było przejechać moją "ulubioną" czasówkę. Zawodniczki ustawiały się według numerów startowych i puszczane byłyśmy co 30 sekund. Zapamiętałam sobie, że pierwsza ma numerek 300, ja miałam numerek 308. Zdziwiłam się strasznie jak dojechałam do Hiszpanki Soni Almagro, ponieważ startowała jako pierwsza a ja ją zdążyłam dojechać. Czasówka była taka pode mnie w sumie, ponieważ strasznie stromo było od pewnego odcinka i tak już do końca, a jak wiecie dla mnie im bardziej pod górę, tym lepiej. Czekałam w niepewności dosyć długo, ale TAK! Wygrałam !W czasie dekoracji założono mi cudowną koszulkę lidera, w której to wystartowałam na etapie II - nazwę go takim "Moim", ponieważ to był typowo górski etap i to właśnie na nim miałam zamiar maksymalnie jak tylko idzie umocnić swoją pozycję lidera w klasyfikacji generalnej. Jechało mi się wyśmienicie! Te widoki, podjazdy i zjazdy po prostu były REWELACYJNE! Trasa była FENOMENALNA ! "Zabawę" jednak popsuł deszcz, który dokładnie dwa razy złapał nas w tym samym miejscu, niestety na zjeździe. Moje koła nie hamowały w ogóle, co tak padało także w sumie ja tam dosyć mocno zwolniłam dla własnego bezpieczeństwa. Przez metę przejeżdżaliśmy dwa razy i słyszałam w głośnikach, że prowadzę z bardzo dużą przewagą także wiedziałam, że jakby co mam zapas. Ostatecznie zwyciężyłam dojeżdżając do mety 11 minut przed drugą zawodniczką. Na dekoracji otrzymałam drugą koszulkę lidera i umocniłam swoją przewagę nad drugą zawodniczką o 13 minut. Etap III miał być już tylko formalnością, a założenia były proste: "Nie szaleć, bez defektów i bezpiecznie." Niestety prawdopodobnie, a raczej na pewno czymś się zatrułam i dopadła mnie jelitówka... Calutką noc nie spałam. Żołądek mnie tak strasznie bolał, że ja nawet nie jestem Wam w stanie tego opisać. Słaba byłam jak mucha... To było straszne, ja sobie nie wyobrażałam w ogóle jakiejkolwiek jazdy na rowerze w tym stanie. Tak około 6:00 rano postanowiłam obudzić Marcina i poinformowałam go o krytycznej sytuacji z moim stanem zdrowia. I tutaj jego postawa mnie niesamowicie POZYTYWNIE zaskoczyła. Wyobraźcie sobie, że to było jakieś 5 minut. Marcin wstał, wbił w google hasło apteki całodobowe w Nowym Targu, znalazł adres, ubrał się i pojechał mi po lekarstwa. No ja byłam ( i nadal jestem) w szoku, za jego poświęcenie i chęć pomocy dla mnie. Mało tego on wszystko robił za mnie, nawet zrobił mi śniadanie, rower cały przygotował, bidony itd. Naprawdę doceniam to STRASZNIE i nie zapomnę mu tego do końca życia, ponieważ on jako jedyny wie jak ja wyglądałam tego feralnego poranka... Zjadłam te wszystkie leki, ale wiadomo czułam się nadal fatalnie.. Na myśl, że za godzinę mam wsiąść na rower i przejechać w tym stanie 105 km była jakąś abstrakcją dla mnie. Jak dojeżdżaliśmy na miejsce ja spałam na przednim siedzeniu. Praktycznie nic nie zjadłam, bo nie umiałam patrzeć na jedzenie a tutaj trzeba zaraz ruszać. Stanęłam na linii startu bo wiedziałam, że jeśli odpuszczę to... tracę wszystko. Miałam 13 minut przewagi, niby dużo a jednak w tej sytuacji takie nic. Nie wierzyłam, że dojadę do mety. To, co wydarzyło się na tej trasie tego dnia zapamiętam do końca życia. Zagrałam w swoim własnym horrorze. Co 5 km miałam ochotę stanąć, wszystkie dziewczyny "wisiały mi na ogonie", ja nie miałam siły im uciec. Było mi raz ciepło, a raz zimno, oczy same mi się zamykały, nogi i ręce a potem już całe ciało miałam jak z waty, było mi słabo i nie dobrze... Jadąc już wyobraziłam sobie te wpisy w powyższym artykule Oli: "Angela nie dojechała do mety, ponieważ bolał ją brzuch..". No ja bym tego chyba nie zniosła i jak tak sobie to wszystko wyobraziłam, a w dodatku to, że jak nie dojadę to stracę prowadzenie w generalce i w sumie to tak jakbym wcale nie wystartowała i cała moja ciężka praca pójdzie na marne to postanowiłam rzucić wszystko na jedną kartę. Wyczułam na trasie po 4 pętlach słabe punkty swoich koleżanek i na ostatniej piątej rundzie na tych właśnie punktach postanowiłam uciec. Mój plan odniósł sukces, ja w to nie wierzę do teraz. Dojechałam i w dodatku wygrałam jeszcze o prawie 3 minuty ! Ja siebie bardzo rzadko chwalę, ale to co zrobiłam tego dnia w tym stanie jest dla mnie osobiście ogromnym szokiem - sama siebie zaskoczyłam. Mówią, że nadzieja umiera ostatnia, ale ja udowodniłam sobie, że prędzej podda się nadzieja bo ja na pewno nie! W tym miejscu DZIĘKUJĘ wspaniałej dwójce zawodników, którzy wiedzieli o moim stanie zdrowia i wspierali mnie na całej trasie, motywowali, pytali jak się czuję i pomogli mi uciec na ostatniej rundzie: Robert Wierucki - Legion serwis active jet oraz Jędrzej Konwerski (Twój numer startowy 33 będę pamiętać dosyć długo, bo patrzyłam się na niego całe 105 km), nie wiem czy to przeczytacie, ale BARDZO BARDZO WAM DZIĘKUJĘ ZA POMOC, ( może i ja kiedyś Wam pomogę). Czuję, że gdyby nie oni to ja tego etapu nie ukończę. Wracając natomiast do Marcina to z kolei gdyby nie on, to jest po mnie. Dlatego, jak już Marcinie wiesz, w ramach podziękowania, jedną z tych dwóch koszulek lidera, którą dostałam na Nowy Targ Road Challange podaruję Ci w prezencie, ponieważ niewątpliwie Ci się należy. Bowiem dzięki Tobie zrealizowałam swój cel i będę to pamiętać bardzo długo ! DZIĘKUJĘ! Co do samego wyścigu powiem krótko, kto nie był niech ŻAŁUJE!!!! To, co robi CEZARY SZAFRANIEC z całą ekipą i PRZEDE WSZYSTKIM ze swoją wspaniałą żoną KINGĄ SZAFRANIEC to jest coś NIEBYWAŁEGO ! Chylę czoła przed Wami! Jestem pełna podziwu dla tej Waszej organizacji. Brak mi słów,żeby to wszystko opisać. Niesamowite ciepło i energia od Was bije. Po II etapie było to widać bardzo, jak tak strasznie padało tam na górze przy mecie, ale ekipa organizatorów uśmiechnięta i zadowolona, a tyle pracy jeszcze było przed nimi. Ja nie wiem jak Wy to robicie, ale zaliczam kolejną imprezę pod Waszym patronatem i chętnie już dzisiaj bym wróciła z powrotem, co tak kapitalnie i bez zastrzeżeń jest to tam wszystko zorganizowane. Brawa! Brawa! Brawa! Robicie świetną robotę! Strasznie Was za to szanuję i podziwiam :) Bardzo serdecznie gratuluję kapitalnego wyniku Marcinowi, bo uwierzcie mi, że lekko w stawce facetów nie było. To nie są lekkie wyścigi, prestiż robi swoje i tam przyjeżdżają Ci najszybsi z Polski i zza granicy, a Marcin poradził sobie każdego dnia w tym towarzystwie wręcz po mistrzowsku! Wiedziałam, że da z siebie wszystko i też tak było! Dla Darka również kieruję gratulacje, bo chłopak każdy etap przejechał, dojechał i w dodatku z uśmiechem. On wie, że cenię sobie w nim te chęci i determinację by ciągle iść do przodu - brawa! Bo jak to mówią dopóki walczysz- jesteś zwycięzcą :) Dziękuję również wszystkim zawodniczkom za świetną walkę, a szczególnie niesamowitej Dorocie Gąsiewcz (podziwiam i gratuluję formy) oraz swojej kilkuletniej koleżance Kamili Biernat, która moim zdaniem chyba wciąż i nadal nigdy nie jest po wyścigu zmęczona :). Do zobaczenia niebawem !

Piękna relacja. Teraz wiem, czemu "tylko" 3 min na ostatnim etapie. Gratulacje za determinację i walkę. Marcin jesteś wielki, dzięki. Ładnie się czyta o Takiej Drużynie.

Cóż za relacja, a mając w pamięci mój poranek na obozie w Bukowinie przed wyjazdem na Śląski Dom, "prawie" wiem z autopsji, co czułaś. Tym bardziej ukłony, gratulacje i na stojąco. Natomiast postawa Marcina, iście rycerska, Marcin.

Brawo, gratulacje. Za wynik i postawę drużynową

Angela jeszcze raz OGROMNE GRATULACJE !!!